De nieuwe Accolade komt eraan! Begin december ligt de uitgave op de deurmat van de leden van de MdNL. Het blad bevat literaire en historische bijdragen van een min of meer licht wetenschappelijk karakter, waarbij de nadruk ligt op de Nederlandse literatuur. De Maatschappijleden krijgen Accolade automatisch thuisgestuurd. Een voorproefje is alvast te lezen in Accolade Digitaal, met het artikel ‘Barbara van Houten (1862-1950) en de Mesdags’ door Margreet den Buurman.

De flaptekst van de papieren versie geeft een indruk van wat Accolade in 2024 te bieden heeft:

Weinig mensen kennen hem nog, maar Piero Heliczer behoorde tot de scene van Andy Warhol, kende de Velvet Underground goed en maakte zelf avantgarde-films. Hij woonde lange tijd in Amsterdam, en publiceerde zijn poëzie in Barbarber. Ook Bart Domburg, de kunstenaar die maandenlang de namen van weggevoerde Joden overschreef, verkeerde ooit op olympische hoogten, maar maakt zijn werk nu, zeven dagen per week, op zijn knieën op de grond. 

Twee bijdragen hebben betrekking op kwesties die binnen de Maatschappij de gemoederen hoog deden oplopen. De toelating van vrouwen was een heikel punt, maar toen de kogel eenmaal door de kerk was, bleek de MdNL verrassend modern in vergelijking met andere (academische) genootschappen. Naar aanleiding van het voorstel om de Levensberichten af te schaffen, werden de messen geslepen.

Het slotgedeelte van het tweeluik over schrijfster en feministe Betsy Perk laat net als in de vorige Accolade zien wat een neveneffect is van de voortschrijdende digitalisering van oude bronnen: een uiterst vrouwonvriendelijke opmerking van een negentiende-eeuwse dominee-recensent plaatste Perk in een verdomhoek. Omdat zijn woorden na het intikken van haar naam met dank aan Google gemakkelijk zijn op te roepen, klinken ze in de hedendaagde secundaire literatuur nog vaak na. Het artikel leidt tot een pleidooi om haar biografie volledig te herzien.

Het themadossier gaat dit keer over historische sensatie, een begrip dat begin vorige eeuw werd gemunt door de befaamde Leidse historicus Johan Huizinga. De artikelen getuigen van het gevoel rechtstreeks in contact te staan met het verleden. Dat dit verleden ook onvoltooid verleden tijd kan zijn, blijkt uit het gedicht dat geschreven is naar aanleiding van drie muurschilderingen op de pijlers van een snelwegviaduct.

Ook de artikelen over huishoudboekjes en mirakelboeken, over Aagje Deken, Jan Hanlo en Coen van Emde Boas passen bij het dossierthema. Verrassend: het nut en onnut van theedrinken werd begin achttiende eeuw op toneel ter discussie gesteld.