Mario Molegraaf belicht in deze rubriek recent verschenen bundels van Nederlandse en Vlaamse dichters. Deze keer schrijft hij over Moet het zo van Daan Doesborgh:

Een wijs woord is nooit weg. Achterop Moet het zo heeft Daan Doesborgh (1988) een levensles laten afdrukken, afkomstig uit een gedicht ‘Bezwering’. Een gedicht over een beslissend moment: ‘Dan heb je/ spijt dat je niet het onmogelijke hebt gedaan:/ bestaan in het volle licht van het bestaan’. Zo overtuigd en overtuigend klinkt hij trouwens zelden. Hij is juist een dichter op zoek in deze bundel, de eerste bij een ‘grote’ uitgever, na drie boekjes bij kleinere bedrijven. Op zoek naar wijsheid, op zoek naar een eigen stem. Zelfs de titel is dolende, er staat geen vraagteken achter ‘Moet het zo’, laat staan een uitroepteken, je beluistert afhankelijk van de intonatie instemming, afkeuring en vooral aarzeling. Maar waar hij heen wil, is duidelijk. Richting de ‘gebeitelde regel’, ‘schrijven alsof het er altijd al stond’.

Op weg naar het ideale gedicht hanteert hij allerlei stijlen. Intussen moet hij zichzelf tot de orde roepen en op de vingers tikken: ‘Niet steeds rijmen’. Maar hij rijmt gretig, ‘bos’ op ‘los’, ‘leeuw’ op ‘sneeuw’, ‘poederkussen’ op ‘broer en zussen’. Er is een ‘Onbestemd sonnet’ en een ‘Schuldbewust sonnet’. Hij leent er lustig op los, bij heel uiteenlopende dichters. De ene keer herken je Vasalis, de volgende keer Ilja Leonard Pfeijffer. Hij zegt er eerlijk bij: ‘Die laatste regels jatte ik,/ ik sloopte ze uit een gedicht/ als sloopte ik een paardenkop/ van marmer uit het Parthenon’.

Ook de onderwerpen zijn divers. De dichter dicht over dichten, licht zijn leven bij, verplaatst zich in ‘Cordyceps’ in een kwalijke schimmel en herdenkt in ‘Ontmoeting boven Snizjne’ het neerhalen van vlucht MH17: ‘En naast je sliep je lief, terwijl/ vlakbij plots een shrapnelkop ontbrandde’. Naast zulke gave gedichten zie je in Moet het zo veel werk in wording, een schrijver in training. Waar is het recept? Van poëzie waarvoor de dichter eens goed is gaan zitten maar tegelijk poëzie die even vanzelfsprekend zou moeten overkomen als een natuurverschijnsel. Van poëzie zoals volgens Daan Doesburgh poëzie bedoeld is. Poëzie die blijft, met wijsheid voor de eeuwigheid.

Mario Molegraaf

Moet het zo, Uitgeverij van Oorschot, paperback, 80 pag., € 19,99
ISBN: 9789028214033