Ze kijkt nog zorgelijker dan gewoonlijk. Eigenlijk heeft ze er zich al bij neergelegd, voor haar zal er geen plaats zijn. Maar als Femke Halsema zich bij de ingang meldt, schuift de engel van dienst een stapel dossiers in de vuilcontainer, wijst glunderend naar een post-it briefje met de woorden ‘Lale Gül’ en heet haar welkom. De volgende kandidaat nadert al, met zeer zelfverzekerde tred. Ze heeft een tas vol mappen, M.G.W. staat erop, Mijn Goede Werken. Maar wat is dat? De engel keurt de tas geen blik waardig, hij tikt op net zo’n geel briefje, dezelfde naam erop. ‘Hier scheiden onze wegen, mevrouw Kaag,’ zegt de engel. Of is het toch een duivel? En die grijns waarmee hij haar nakijkt terwijl ze de diepte in suist, lijkt wel de grijns van gemene Geert.

Lale Gül (1997) als maatstaf voor het laatste oordeel. Ze verdeelt sinds haar Ik ga leven Nederland en de Nederlandse politiek. De scheur wordt nog groter door het pas verschenen Ik ben vrij. Een geweldig en gruwelijk boek. Geraffineerd in elkaar gezet: door de keuze voor de dialoogvorm, vaak gesprekken met haar psycholoog maar ook met échte tegenstemmen, krijg je een genuanceerd geheel in plaats van een eenzijdige jammerklacht dan wel aanklacht.

Voor afwisseling zorgt een onopgesmukt soort poëzie, of eigenlijk is het ‘rap’. Lale Gül laat zelfs haar kwelgeesten rappen: ‘wij hebben het al zo moeilijk en zo zwaar/ met Wilders hier en racisme daar […] Waarom moet jij dat verergeren/ door op te komen voor/ bandeloze vrouwen/ en die ene homo/ die niet zichzelf kan zijn/ ja wij houden hem graag klein […] want dit is ons geloof!/ en daar mag jij niet over praten/ en anders houden we je altijd in de gaten’.