Begin mei. Niet zomaar een zaterdagmiddag. Het is prachtig fietsweer. Zonnig, maar niet te warm. Het is lichtbewolkt. Ik ben weer met de trein en de fiets onderweg naar Bergen. Even buiten Alkmaar gaat de telefoon. Ik stap ik af om het gesprek aan te nemen. Het is Eveline Nikkels. Ze woont met haar echtgenoot Henk aan de Eeuwigelaan, in Villa Jachtduin. Ik zeg dat ik bijna bij de rotonde ben om de Nesdijk op te draaien. Erg ver fietsen is het dan niet meer. Nog maar een paar weken geleden schreef ik een brief aan de eigenaren van Jachtduin, die ik niet kende. Ik stond al eens te kijken aan het hek, naar het kleine rietgedekte Engels aandoende buitenverblijf. Je zou het ook gluren kunnen noemen. Het was in 2000. Ik nam een foto en was snel weggefietst. Stel dat de eigenaar in de erker uit het raam tuurt naar het hek. Hij ziet een vreemde staan. Wat moet die man daar?

Pas vijfentwintig jaar later kwam ik op het idee om de eigenaren te vragen of ik het huis mocht bezichtigen. In mijn brief gaf ik als reden voor mijn verzoek dat een van de belangrijkste schrijverspersoonlijkheden in het Nederlands taalgebied in hun villa was overleden, op 14 mei 1940. Dat ik op de vijfentachtigste sterfdag van Charles Edgar (“Eddy”) du Perron in een literaire column een ode wilde brengen aan de schrijver van Het land van herkomst en van De man van Lebak, die bij het uitbreken van de oorlog zijn woning in de buurt van het militair vliegveld aan de Nesdijk had moeten ontruimen, in Villa Jachtduin werd opgevangen en daar luttele dagen later overleed. En dat terwijl op dat moment zijn beste vriend Menno ter Braak in Den Haag de eigen dood verkoos.......